بررسی فراوانی مقاومت به متی سیلین در سویه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس به روش های فنوتیپی و مولکولی در شهر یزد

مقدمه: باکتری استافیلوکوکوس اورئوس عامل طیف وسیعی از بیماری های عفونی می باشد. برای درمان آنتی بیوتیکی و کنترل عفونت لازم است که سویه های مقاوم به متی سیلین به سرعت و دقت شناسایی شوند. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی مقاومت به متی سیلین در سویه های بالینی این باکتری به روش های فنوتیپی و مولکولی بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی تعداد 114 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه های مختلف بالینی بیمارستان شهید صدوقی یزد جدا و سنجش حساسیت آنتی بیوتیکی به روش انتشار دیسک تعیین و حداقل غلظت مهارکنندگی اگزاسیلین (mic) به روش e. test انجام شد. همچنین تعیین ژن meca با استفاده از پرایمرهای اختصاصی به روش pcr انجام شد. نتایج: از میان ایزوله های مورد بررسی، در روش دیسک دیفیوژن 7/37 درصد به اگزاسیلین و 1/42 درصد به سفوکسیتین مقاومت نشان دادند. نتایج mic نشان داد که 47 نمونه (2/41%) مقاوم به اگزاسیلین بودند. در حالی که 54 نمونه (4/47 درصد) به روش pcr دارای ژن mec a بودند. بیشترین مقاومت آنتی بیوتیکی به ترتیب نسبت، در آمپی سیلین (1/99 درصد)، پنی سیلین (2/98 درصد)، تتراسیکلین (3/55 درصد)، اریترومایسین (7/37 درصد)، کلیندامایسین (5/32 درصد)، سیپروفلوکساسین (5/32 درصد)، افلوکساسین (6/31 درصد) و جنتامایسین (3/26 درصد) مشاهده شد. نتیجه‏گیری: مقاومت چند دارویی در بین ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس رایج است. همچنین جهت تعیین مقاومت به متی سیلین استفاده از دیسک سفوکسیتین مفیدتر از اگزاسیلین می باشد. با این وجود ژن mec a در برخی نمونه هایی که به روش دیسک دیفیوژن حساس بودند، نیز مشاهده گردید. تکنیک pcr بهترین روش برای شناسایی سریع سویه های مقاوم و حساس به متی سیلین می باشد.